Surrealizm na wskroś realny – Salvador Dali i jego obrazy

Kolorowy, pustynny, minimalistyczny krajobraz. Na pierwszym planie spłaszczone, wygięte, pofałdowane zegary. Kojarzysz to płótno?

A może wysoka ludzka postać obleczona w niebieską szatę z czerwoną czaszką? Z tkaniny wystają otwarte szuflady, a postać zdaje się błądzić po omacku. Na dalszym planie płonąca żyrafa.

A portret kobiecy w perspektywie półzbliżenia? Poszatkowany, zdeformowany i rozdzielony na pojedyncze kulki – ni to cząsteczki, ni to atomy?

Salvador Dali był z pewnością jednym z najbardziej charyzmatycznych i najciekawszych malarzy w XX wieku. Jego surrealistyczne obrazy mają wydźwięk bardzo realny – w rzeczywistości wiele mówią o mentalności współczesnego świata i jego mieszkańców.

Salvador Dali – próba portretu

Salvador Dali urodził się w 1904 roku w Katalonii. Studiował malarstwo na Akademii San Fernando w Madrycie. Fascynował się futuryzmem, kubizmem, surrealizmem i włoskim malarstwem metafizycznym. Bardzo silny wpływ na warstwę znaczeniową jego twórczości wywarło zainteresowanie metodą psychoanalityczną Zygmunta Freuda.

Swoją surrealistyczną metodę malarską Dali przedstawił w książce „La femme visible” (1930). W stylistyce jego obrazów widać wyraźne inspiracje twórczością Maxa Ernsta i Yvesa Tanguy. Inspirował się światłocieniem, efektami iluzjonistycznym i XIX-wiecznym realizmem. W latach czterdziestych Dali przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie napisał „Dziennik geniusza” i stworzył własne muzeum. Próbował swoich sił w rzeźbiarstwie w brązie i krysztale, tworzeniu scenografii baletowych, projektowaniu mody, litografii.

Dali zmarł w roku 1989. Dzięki swojej niepospolitej metodzie malarskiej i ekscentrycznej osobowości zapisał się na stałe w kanonie kultury współczesnej.

Salvador Dali i jego obrazy

1. Lata 1910-1927 – dominują pejzaże, scenki rodzajowe, portrety. Estetyka nieco odrealniona, ale raczej w stylu ekspresjonistycznym.

• Pejzaż z okolic Figueras,

• Holenderskie wnętrze,

• Pejzaż z okolic Ampudras,

• Fiesta w Figueras,

• Kaczka,

• Portret Lucii,

• Przyćmiony stary człowiek.

2. 1928-1934 – w obrazach z tego okresu widać już wyraziste ukształtowanie się surrealistycznej estetyki Salvadora. Malarz wykorzystywał ja w pełni świadomie.

• William Tell,

• Shades of Night Descending,

• Sześć wizerunków Lenina na pianinie,

• Uporczywość pamięci (zegary!),

• Jajka na talerzu bez talerza,

• Memory of the Child-Woman.

3. 1935-40 – pojawiają się wizje katastroficzne, aluzje polityczne i historyczne.

• Miękka konstrukcja z gotowaną fasolką – przeczucie wojny domowej,

• Paranonia,

• Mrówki,

• Sprawiedliwość geologiczna,

• Mężczyzna z głową w niebieskich hortensjach,

• Wielki paranoik,

• Kanibalizm przedmiotów.

4. 1941-1951:

• Geopolityczne dziecko obserwujące narodziny nowego człowieka,

• Portret Ambasadora Cordenas,

• Portret pani Harrison Williams,

• Rozmowa sentymentalna.

I wiele, wiele, wiele innych. W przedstawieniu twórczości Salvadora Dali dojdę tylko do tego momentu, aby nie psuć wrażenia. Dalsze stadia jego twórczości ciekawy czytelnik odkryje sam i z pewnością będzie miał z tego powodu większą satysfakcję.