Nowatorskie spojrzenie na rzeźbę przyszło wraz z rozwojem awangardy i modernizmu. Rzeźba współczesna była jednym z nowych kierunków jakie przyniosła światu artystyczna rewolucja. Przez stulecia rzeźba była formą dość skostniałą, zdecydowanie realistyczną i mocno zakorzenioną w kulturze oraz tradycji danego rejonu świata. Awangarda dwudziestego wieku przyniosła jej jednak nagły i gwałtowny zryw. Zmiany były kolosalne i zauważalne na pierwszy rzut oka. Wpływy kubizmu zmieniły oblicze całej sztuki, ale najmocniej odcisnęły się na malarstwie i rzeźbiarstwie. Nowe spojrzenie przyniosło metamorfozę nie tylko samej formie ale też sposobie komunikacji z odbiorcą. Ówczesna fascynacja nowoczesnością konkurowała z zamiłowaniem do pierwotnych instynktów. Stąd też w tym okresie znajdujemy bardzo szeroką gamę przeróżnych dzieł. Jedne z nich odwoływały się bezpośrednio do wizji przyszłości, zaś inne hołdowały prymityzmowi znanym z rzeźb ludów pierwotnych. Niezależnie od samej formy rzeźb, treść nimi niesiona przenosiła się z odwzorowywania realizmu w wymiar duchowy i emocjonalny. Futuryści zafascynowani technologią odwzorowywali konstrukcje maszyn i stosowali w swoich pracach najnowocześniejsze materiały. Królowała stal, szkło i tworzywa sztuczne. Artyści byli zachwyceni wolnością i dowolnością nowego kierunku sztuki, lecz odbiorcy jeszcze długo nie mogli zrozumieć i przyswoić sobie nowego sposobu estetycznego wyrazu. Praktycznie dopiero koniec drugiej wojny światowej przyniósł ze sobą zrozumienie i szersze zapotrzebowanie na rzeźbę nowoczesną. Pełna anarchia jaka opanowała wszystkie dziedziny i kierunki doprowadziła nawet do stworzeni koncepcji antysztuki. Dadaiści na ten przykład lubili tworzyć instalacje stworzone z przypadkowych przedmiotów lub nawet odpadków. Była to oczywista próba zerwania ze standardowym spojrzeniem i wykpienia skostniałych kanonów. Awangarda rozszerzała się i była jednocześnie obiektem wielkich zachwytów jak i ogromnej krytyki. Lata pięćdziesiąte dwudziestego wieku stworzyły kolejny kierunek dla nowoczesnej rzeźby. Rozpoczęła się era sztuki Pop Art. Nie odnosiła się ona już do futurystycznych wizji czy prymitywnych form. Zatraciła ona nawet wymiar duchowy. Ulubione przez awangardzistów szokowanie ustąpiło miejsca hołdowaniu konsumpcjonizmowi. Stąd też znane z tych lat rzeźby przedstawiają często przedmioty codziennego użytku odtworzone w metalach czy tworzywach sztucznych.
Kurs jaki wyznaczyła sobie rzeźba w czasach początków modernizmu jest kontynuowany do dzisiaj. Mimo częściowego powrotu do klasyki i sztuki antycznej nie zniknęła z galerii i muzeów. Nadal jest wartościowym i zaskakującym sposobem wyrażania emocji oraz różnych niepokojów społecznych. Jej przewaga nad malarstwem leży z pewnością w przeniesieniu treści w przestrzeń trójwymiarową co niesie za sobą znacznie szersze możliwości wizualnego oddziaływania. Mimo, że nadal jest celem dla krytyki – rzeźba nowoczesna jest wolnym i nieograniczonym odgałęzieniem artystycznej działalności, która w pewien sposób stara się pokazać, że duchowo nie jest nic winna rzeczywistości i otaczającemu ją światu.
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.